Przemówienie

A oto moje wczorajsze wypociny na dzisiejszy język polski :)

Na podstawie wiersza Anny Kamieńskiej rozważ, czy zawarty w nim portret młodego pokolenia jest prawdziwy, czy może to już tekst anachroniczny. Odwołaj się do swoich przemyśleń na temat sposobu życia współczesnej młodzieży.

   

   Tematem mojej wypowiedzi będzie ukazanie portretu młodego pokolenia w wierszu „Hiob i młodzieniec” Anny Kamieńskiej, a następnie porównanie go z wizerunkiem współczesnej młodzieży.
   Do przygotowania swojej wypowiedzi wykorzystam tekst poetki oraz moje przemyślenia na temat sposobu życia moich rówieśników.
   Aby zaprezentować moją wypowiedź wykonam następujące czynności : przedstawię portret młodego pokolenia w wierszu, a następnie ocenię czy jest on nadal aktualny, czy może anachroniczny porównując go do współczesnej młodzieży nawiązując do własnych przemyśleń.       
    Podmiot liryczny w wierszu przychodzi do Hioba uważając go jako nauczyciela i jako własny autorytet. Zwraca się do niego w imieniu całego swojego pokolenia, wskazuje na to użyty przez niego zaimek „nas”. Chce aby Hiob nauczył ich żyć i cierpieć. Ukazuje się jako chłopca pragnącego usamodzielnienia i pragnącego wyfrunięcia z gniazda. Chce nauczyć się samodzielności i odpowiedzialności. Młodzi ludzie ukazani w wierszu są nieposłuszni i za wszelką cenę chcą być wolni, jak strzała wystrzelona z łuku. Zarazem buntuje się przeciwko upływowi czasu, nie akceptują tego ani konsekwencji z tego wynikających takich jak starości czy choroba. Podmiot liryczny boi się starości, choroby i samotności, dlatego też zwraca się do Hioba, czyli do osoby starszej, doświadczonej już w cierpieniu, szuka autorytetu w postaciach biblijnych i wiarygodnych.  Zwraca się do niego z ufnością, aby ten udzielił mu rady. Pomógł zrozumieć jak jest cierpieć i być samotnym, jak znosić chorobę. Hiob jednak nie decyduje się pomóc chłopakowi. Uważa on, że najlepszym i najbardziej odpowiednim nauczycielem w tej sytuacji będzie czas. To on pokaże jak postąpić w danej sytuacji.
   Patrząc na dzisiejszą młodzież, możemy stwierdzić, że niewiele się ona różni od tej którą opisała Anna Kamieńska. W dzisiejszych czasach młodzi ludzie także pragną znać odpowiedź na pytania, które czasami muszą nawet zostać retorycznymi. Jak żyć?, Jak pogodzić się z chorobą?, Dlaczego akurat ja? Czy samotność boli?... Większość dzisiejszych nastolatków także chce być wolnym jak ptak unoszący się w powietrzu. Jednak w dzisiejszych czasach można podzielić młodzież na dwie grupy: tych którym zależy i tych którzy się niczym nie przejmują. Młodzi ludzie chcą czuć się niezależnym od nikogo. Myślą że wiele mogą choć nie wiedzą że tak nie wypada. Szaleją na różne możliwe sposoby i nie zdają sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów. Nie zdają sobie sprawy z kruchości naszego życia, które jest przecież tylko jedno. Są marzycielami. Pragną nieraz nawet rzeczy niemożliwych. Uwierzą w czyhające niebezpieczeństwo dopiero gdy osobiście tego doświadczą. Choć wiem że są i tacy pragnący się czegoś dowiedzieć, nauczyć się czegoś nowego, którym zależy na życiu i zdają sobie sprawę z przemijającego czasu. Są zagubieni w świecie i szukają wzorców i swoich własnych nauczycieli, którzy wskażą im drogę i powiedzą jak żyć.
   Anna Kamieńska w swoim wierszu porusza tematy uniwersalne. Takie jak cierpienie, choroba, czy samotność. Część młodzieży w dzisiejszych czasach tak samo jak pokolenie ukazane w wierszu jest zagubiona we własnym życiu i szuka wsparcia. Jednak jak to zrobił Hiob nie należy dawać młodzieży gotowej recepty na życie, bo taka nawet nie istnieje. To od nas zależy co zrobimy, człowiek jest najsilniejszy i to on decyduje jak jego życie się potoczy. To my mamy władzę we własnych rękach Tylko wystarczy w to jedynie uwierzyć. Należy żyć chwilą i nie przejmować się tym co będzie. Sprawić by każde „jutro” było najlepszym dniem w życiu, a co ma być to będzie. Żyje się raz, a życie jest bardzo kruche. Więc trzeba o nie dbać, jak najlepiej potrafimy. 

Żeby nie było że się chwalę, albo coś w tym stylu, ale dostałam piątkę !!! :D
Nic tak nie sprawia radości jak PIĄTECZKA z polskiego...
Jestem z siebie dumna