Przychodzi taki moment, taka chwila, że wszystkiego mamy dość. Myślimy po co jest to, po co ktoś wymyślił to całe życie... Nie znamy odpowiedzi. Dopada nas okropna chęć ucieczki. Byle jak najdalej. Kupić bilet w jedną stronę tak aby wyjechać i już nigdy tu nie wrócić.
A zresztą może tylko ja tak mam...
Takie uczucie niepotrzebności i beznadziei. Chcesz się komuś wygadać, tylko że jesteś akurat sama, bo przed kilkoma minutami odeszła osoba, która dawała tą szansę. Tylko ty nie chciałaś jej zadręczać, wiesz przecież że ma swoje kłopoty. Ale jednak piszesz. Piszesz co czujesz, prosisz by pomogła, by została, by wyciągnęła z tego bagna. Nie zdajesz sobie tylko sprawy, że prosisz o zbyt wiele. Bo chcesz przecież jak najszybciej uciec od tego wszystkiego. Ona mówi, że pomoże, tym razem ona nie wie ile to będzie kosztowało. Nie wie w jakim bagnie siedzisz. Gdy się w końcu spotykacie ona widzi, że coś jest nie tak, próbuję pomóc, pyta o co chodzi, co się stało, próbuję. Ty jesteś za to wdzięczna lecz nie potrafisz. Jesteś bezsilna. Chcesz powiedzieć o co chodzi lecz nie możesz. Nie potrafisz powiedzieć co czujesz i co tobą kieruje. Coś cię blokuje. Chcesz, a nie możesz! Ranisz tą osobę, żałujesz lecz nie możesz nic zrobić. A gdy już się zbierzesz i możesz wszystko powiedzieć, gdy już się odblokujesz... jej nie ma. Przecież ma swoje życie, ma przyjaciół, są ważniejsze sprawy od ciebie. Jeżeli ją odrzuciłaś to po co ma próbować ponownie? To jest bezsensu. Potem zdajesz sobie sprawę że jest za późno i już nic nie możesz zrobić. Chcesz cofnąć czas lecz nie idzie! Chcesz by to nigdy się nie zdarzyło! Chcesz by było jak dawniej. Lecz zraniłaś. Po raz kolejny. Tylko ranisz. Nic z ciebie pożytecznego nie ma. Wraz z przychodzącymi problemami niszczysz wszystko. Jesteś bezsilna!!!
Chcesz to wszystko naprawić lecz nie dostajesz szansy!
Nie wiem o kogo chodzi ale ja daje więcej niż 2 szanse.
OdpowiedzUsuń