Monotonia

Czy mam dzisiaj wenę? Oto jest pytanie godne zastanowienia. Po tej ostatniej nocy, będzie z nią ciężko, ale coś spróbuję z siebie wydobyć.
Jednak dziś nie będzie o maratonie. Muszę się porządnie wyspać i zebrać myśli w całość, czyli jutro albo w poniedziałek :)
Dziś rano, gdy wróciłam, poszłam spać na trzy godzinki, gdy się obudziłam nadal byłam niewyspana, ale już zasnąć nie mogła, więc włączyłam sobie Chopina i tak sobie leżałam rozmyślając nad życiem. Doszłam do wniosku po raz kolejny, że czym więcej myślisz tym gorzej. Ale nieraz nie idzie inaczej.
Ja mam po prostu dość tej całej monotonii codziennego dnia. Mam dość codziennego wstawania, przechodzenia tej samej ulicy, wchodzenia do tego samego budynku i uczenia się rzeczy, które najprawdopodobniej nigdy mi się nie przydadzą. To niby dlaczego czegoś nie zmienię? No fakt jestem głupia. Ale tak szczerze co bym miała zmienić? Przecież gdy już wracam z tej szkoły to jest późno i nie ma na nic czasu, bo jeszcze trzeba się nauczyć. Jedyną odskocznią jest książka, na którą jest czas w busie lub czasami przed snem, gdy jeszcze nie jestem aż tak bardzo zmęczona i jeszcze przy niej nie zasypiam, no i ćwiczenia, na które staram się znaleźć czas. Fajnie jest gdy już się przyjdzie ze szkoły wcześniej, można iść pobiegać tak jak to było wczoraj. Wtedy człowiek czuje ten wysiłek, ten pot, ten ból, który mnie dopadł na pewnym odcinku.
W pewnym momencie człowiek zdaje sobie nawet sprawę, że nie ma na tym świecie osoby, która by tak zwyczajnie z tobą pogadała. Każdy jest tak zabiegany. A tak często przecież tego brakuje. Żeby po prostu usiąść i wszystko powiedzieć, to co cię gnębi, gryzie i niszczy. Nie ma nawet takiego kogoś kto strzeli ci w twarz i powie "ogarnij się".
A może to ja za dużo wymagam od świata, może jednak musi być tak jak jest, że muszę sama do wszystkiego dojść i sama sobie radzić....