Siema, wszyscy pędzą. Nawet ja sama zaczynam zmieniać się w takiego człowieka. Przeraża mnie to coraz bardziej. Jedna lektura się kończy zaczyna się druga, albo wracam do tej, na którą nie miałam wcześniej czasu. Ostatnio taką normalną książkę przeczytałam po świętach, a przypominam mamy luty. Nie pamiętam takiego beztroskiego dnia, kiedy siedziałam w domu na spokojnie bez książki. Jak nie angielski, to matma, ale jak już matma to na całego- dzień w dzień. Jeszcze teraz mi polski dojdzie, bo przecież po powrotnej zmianie nauczyciela ja już nic nie wiem. Teraz staram się szybko coś napisać, żeby coś napisać, bo chce to z siebie wyrzucić. Utknęliśmy i chyba coraz bardziej się pogrążamy w tym świecie. Takie jest moje ostatnio zaobserwowane uczucie.
- Hej, jak tam?
- Wszystko ok, ale przepraszam nie mam czasu, bo muszę jeszcze coś zrobić.
Ostatnio częste w rozmowach, i sama tego używam :(
Bo jutro sprawdzian i jeszcze kartkówka, na drugi dzień muszę nauczyć bo też coś tam piszemy, następny dzień wolny, o jak fajnie, a nie zapomniałam, że matura niedługo i trzeba ogarnąć trochę materiał, następnego dnia znowu kartkóweczka, a na kolejny dnień już się nie muszę uczyć? CO to za dziwne zjawisko? Zapomniałam, ze to już sobota.
Dzień za dniem, tydzień za tygodniem...
P,S, Pochwalę się jeszcze, że mój wiersz został wyróżniony w konkursie. Co prawda zrobiło się lekkie zamieszanie z nazwiskami, ale wiersz był mój. Wstawię go niedługo to będziecie mogli przeczytać.
Miłego niezabieganego życia :)
Ahoj!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz